پ ن : تا حالا چند باری خودم مخاطب این جور متن ها قرار گرفتم و بهم لذت بسیار زیادی داده و اصولا هم بخوام برا کسی چیزی بگم همیشه سعی میکنم خیلی خوب براش بنویسم از واقعیت ها ...
این نوشته هم مال یه مسافر چند ماهه هست که قراره از فردا صبح سفر خودش رو شروع کنه ...
اموزشی 05 کرمان - #سرباز

خیلی از اوایل چیزی یادم نیست 
فقط چندتا اسم بغل دستی و سال تحصیلی جدید ...
از اون روزا سال ها گذشته و هزاران اتفاق خوب یا بد برامون افتاد و با هم میشه گفت بزرگ شدیم ...
از خاطرات مدرسه بگیر که میتونیم برا هم تعریف کنیم و سال هاست که میتونیم از خاطرات خوب و شیرین کار و کسب برا هم تعریف کنیم 
خاطراتی که خیلی هاش رو باز باید نشست و یه چیزی زیرشون کرد و آورد بالا و و از لحظه به لحظشون لذت برد ...
خاطراتی که به اجبار اراده یا به اجبار گذر زمان کمی خاک روشون نشسته ...
اگه کمی بخایم به حرفهایی که این مربی های انگیزشی میزنن گوش کنیم شاید شادی و لذت بردن همین چیزهای کوچیک و همین خاطرات تلخ و شیرینی باشه که گذشته ...
خب دیگه این قسمت رو میزاریم وقتی که برگشتی دوباره بشینیم اگه فرصتی شد برا هم بگیم یا اینکه بزاریم برا یه موقعی که قرار شد یه اتفاق مهم بیفته دوباره اینجوری برا هم بنویسیمشون ...

راستی گفتم اتفاق ...
همیشه تو ذهنم دارم که قرار نیست اتفاق بزرگی بیفته تا ما بخایم همو یکم بیشتر دوست داشته باشیم ...
شاید وقتی میگیم اتفاق به صورت پیش فرض ذهن ما رو اتفاقات بد قفل میکنه آخه نه که همیشه اینجور بود و محیط اطراف اینو به ماها القا کرده ....
بگذریم دوباره باید سخن رو کوتاه کرد ....
چند روزه که دارم بهش فک میکنم میبینم که باید این کنار هم بودنایی که برا هممون عادی شده رو هم بیشتر بهش توجه کنیم و بهتر بگم بیشتر به هم توجه کنیم ...
اخه ما همه آنسان هستیم و همیشه گفتن سنگ دل ترین افراد هم نیاز به توجه دارن ...
گفتم توجه ...
خیلی وقته فک کنم ما آدمها وقتی بزرگ میشیم اولین کاری که فک میکنیم اسراف هست و یکم شخصیت خودمون رو زیر سوال میبره همین توجه و احساس دوست داشتن هست....
این چند روز که به سفری که قرار بود میرفتی فکر میکردم دل تنگت میشدم ... 
حال باید دید فردا چه روزی خواهد شد...
دوست